DIMOS SKOULAKIS

Ζωγράφος, γελοιογράφος, Αθήνα, 1930

Άρχισε τις σπουδές του στο εργαστήριο του Π. Σαραφιανού (1959-1961), και τις συνέχισε στην ΑΣΚΤ (1961 -1967) κοντά στους Γ. Μαυροΐδη και Γ. Μόραλη. Σπούδασε επίσης σκηνογραφία με το Β. Βασιλειάδη. Το 1968 ταξίδεψε στη Βόρεια και Νότια Αμερική, ενώ το 1969-1974 έζησε διαδοχικά στο Παρίσι, το Λονδίνο και το Βερολίνο. Από τα πρώτα ακόμη χρόνια των σπουδών του εργάστηκε επαγγελματικά ως γελοιογράφος τόσο σε εφημερίδες, όπως η Δημοκρατική Αλλαγή (1964-1967) και ο Ελεύθερος Λόγος (1964-1967), όσο και σε περιοδικά όπως ο Ταχυδρόμος (1960-1967), η Πανσπουδαστική (1959-1967), Η Γενιά μας (1965-1967) κ.ά. Το ίδιο χρονικό διάστημα, μέχρι το 1967, εργάστηκε στη διαφήμιση, ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και υπήρξε καλλιτεχνικός συνεργάτης στο περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης. Στη διάρκεια της παραμονής του στο εξωτερικό συνεργάστηκε με πολλές ελληνόφωνες αλλά και με ξένες εφημερίδες (The Sunday Times, Le Monde) και περιοδικά (Der Spiegel, Punch). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία (1975-1976), Η Αυγή (1976-1983), Εξόρμηση (1977-1984) κ.ά. και στο περιοδικό Ταχυδρόμος(1977-1984). Έχει τιμηθεί με το βραβείο γελοιογραφίας του περιοδικού Ελευθεροτυπία(1965) και έχει εκδώσει σειρά χιουμοριστικών βιβλίων.

Στη ζωγραφική αφιερώθηκε αποκλειστικά από το 1984, όταν αποσύρθηκε από τη δημοσιογραφία. Στα πρώτα έργα του αντλεί την έμπνευση του από βιωματικές καταστάσεις και από το καθημερινό οικείο περιβάλλον του. Στα πορτρέτα π.χ. αγαπημένων του προσώπων συνδυάζει ρεαλιστική απόδοση με ψυχογραφική διάθεση. Το πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του ’60 και οι ρεαλιστικές κατευθύνσεις στη ζωγραφική συνιστούν καθοριστικούς παράγοντες για τη διαμόρφωση της δουλειάς του με έργα που έχουν ως θέμα πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις, ασκούν κριτική στα γεγονότα των χρόνων εκείνων και ενέχουν αξία μαρτυρίας.

Οι συνθέσεις του διακρίνονται για τη σχεδιαστική, σχεδόν φωτογραφική, ακρίβεια, τη χρωματική καθαρότητα και τις συμβολικές προεκτάσεις. Άνθρωποι-κούκλες, ψάρια και σφαίρες κυριαρχούν σε απροσδόκητους συνδυασμούς μέσα σε μιαν άχρονη παγωμένη ατμόσφαιρα. Οι αναφορές στην τραγικότητα της μοίρας του σύγχρονου ανθρώπου σηματοδοτούνται με τη σύζευξη ονείρου -πραγματικότητας, λογικού-παραλόγου. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η θεματική του επικεντρώνεται στο ανθρώπινο πρόσωπο: πρόσωπα της δημοσιότητας, οικείοι και φίλοι του αποδίδονται μετωπικά σε συνθέσεις μεγάλων διαστάσεων. Τα πρόσωπα, βασισμένα σε φωτογραφίες, καλύπτουν τις περισσότερες φορές ολόκληρη τη ζωγραφική επιφάνεια. Κατορθώνει να φτάσει σε ιδιαίτερα εκφραστικά αποτελέσματα, με την εξαντλητική λεπτομερειακή αποτύπωση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και εκφράσεων, την έντονη πλαστικότητα, τις σκληρές εναλλαγές φωτός-σκιάς και τον περιορισμό στις χρωματικές κλίμακες, προσανατολισμένες κυρίως σε σκούρα χρώματα (τα έργα είναι σχεδόν μονοχρωματικά). Ο ρεαλισμός του γίνεται αιχμηρός και συμβάλλει καθοριστικά στην ψυχολογική προσέγγιση των μορφών, που εμφανίζονται σιωπηλές και αποκομμένες από το περιβάλλον τους. Σταδιακά επιβάλλει δραματική ένταση και αγωνία με μεταφυσικές διαστάσεις, που φορτίζονται με το μαύρο φόντο μέσα από το οποίο αναδύονται ή μοιάζουν να βυθίζονται τα πρόσωπα, που σε ορισμένες περιπτώσεις παραπέμπουν σε νεκρικές μάσκες.

θα ακολουθήσει μια σειρά από πορτρέτα, στα οποία κυριαρχούν αυτά του Γ. Τσαρούχη, που αποτελούν φόρο τιμής, βαθιάς εκτίμησης και αγάπης στο μεγάλο Έλληνα ζωγράφο. Στην ίδια ενότητα περιλαμβάνονται και τα πορτρέτα δασκάλων, ομότεχνων φίλων του και μεγάλων δημιουργών που συνθέτουν ψυχογραφικές μελέτες των εικονιζόμενων, καταγραφές τού προσωπικού τους χώρου μέσα από μια εκφραστικά φορτισμένη χρωματική απόδοση. Βασικός πυρήνας των έργων του στη συνέχεια, γύρω στα 1992, γίνεται ο χώρος, και συγκεκριμένα αυτός του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου της Αθήνας. Και αυτή η ενότητα της δουλειάς του βασίζεται στη φωτογραφία. Με τονισμένο το βιωματικό στοιχείο, τις παιδικές μνήμες και τη νοσταλγία εικονογραφεί τα θέματα του με ρεαλιστική αμεσότητα και έμφαση στην αντίθεση φωτός-σκιάς, δίνοντας μια ιδιαίτερα μελαγχολική, ονειρική και μεταφυσική διάσταση. Οι άνθρωποι χάνουν τα χαρακτηριστικά τους, μετατρέπονται σε σκιές-σύμβολα ενός τραγικού, απρόσωπου και μοναχικού κόσμου, ενός ταξιδιού από το φως στο σκοτάδι και αντίστροφα.

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις («Ώρα», 1981, 1987 «Μάτι», Κατερίνη, 1987 Π.Κ.Δ. Αγ. Παρασκευής, 1989 -αναδρομική- «Αίθουσα Τέχνης Αθηνών», 1990,1995 «Τερρακόττα» -με τον Χ. Μπότσογλου, Θεσσαλονίκη, 1994 «Wigmore Fine Art», Λονδίνο, 1997 κ.α.) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές (Πανελλαδική Νέων, 1961, 1962 «Ομάδα Τέχνης Α», 1966 Πανελλήνια 1967 «Ώρα», 1982 Pittura Contemporanea Ellenica, Festival de Due Mondi, Σπολέτο, Ιταλία, 1984 Φεστιβάλ Πάτρας, 1986 Μεσογειακή Μπιενάλε, Μιραμπέλλο, Κρήτη, 1988 Συλλογή Φρυσίρα, Πινακοθήκη Πιερίδη και Π.Κ.Δ. Αθηναίων, 1991 «Αμυμώνη», Γιάννενα, 1993 ΕΠΜΑΣ, 1994 «Έρσης», 1996 κ.α.). Έργα του βρίσκονται στην Π.Δ. Ρόδου κ.α. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ και της «Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Τύπου».