ΠΑΡΙΣ ΠΡΕΚΑΣ

Ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, αρχιτεκτονική, διακόσμηση, κόσμημα Αθήνα, 1926 – Αθήνα, 1999

Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1948-1952) με δάσκαλους τους Δ. Μπισκίνη, Α. Γεωργιάδη και Ο. Αργυρό. Πολύπλευρος δημιουργός, έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την κοσμηματογραφία και την ανάγλυφη αρχιτεκτονική διακόσμηση σε εσωτερικούς και εξωτερικούς τοίχους κτιρίων. Στη ζωγραφική δημιουργεί κυρίως ελαιογραφίες και υδατογραφίες, ενώ στη γλυπτική δουλεύει με πηλό, πέτρα, μάρμαρο, ξύλο, κερί, ορείχαλκο, σίδερο, ατσάλι. Εμβαθύνει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κάθε θεματικό κύκλο, προσπαθώντας μέσα από συνεχείς παραλλαγές να εισχωρήσει στους πλαστικούς και αισθητικούς προβληματισμούς της ιδέας που θέλει να απεικονίσει. Τα θέματα του έχουν συνήθως αναφορές στον αρχαίο ελληνικό κόσμο (μυθολογία, Όμηρο, Πλούταρχο) και μεταφέρουν ένα πολύπλευρο συμβολικό φορτίο: Ατρείδες, Βίοι παράλληλοι, ο Ίκαρος, το άλογο, ιππείς, ο νικητής και ο ηττημένος, μάσκες, το πλοίο, το ηλιακό ρολόι, τα αγάλματα του Ριάτσε.

Ξεκίνησε με παραστατικά έργα, καΐκια, λευκά πανιά, ελληνικά τοπία, που τα ονόμαζε Πορτραίτατης Ελλάδας(υδατογραφίες, 1959-1965), και προχώρησε σε αφαιρετικές μορφές με τις σειρές Λιμάνια, Άλογα(δεκαετία του 70), ΒίοιΠαράλληλοι(1977), Τάνκερ(δεκαετία του ’80). Έχει επηρεαστεί έντονα από τη λιτότητα, την αυστηρότητα και τις λευκές επιφάνειες της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής και αγγειογραφίας. Αυτό διακρίνεται στον επικό χαρακτήρα των έργων του και στην ποικιλία αποχρώσεων και τόνων του άσπρου χρώματος, που απηχεί την πατίνα του χρόνου, τη φθορά, το non finito των σπασμένων αρχαίων ανάγλυφων.

Αποδίδει τα θέματα του με αφαιρετικό τρόπο και κονστρουκτιβιστική άρθρωση, χτίζει δηλαδή τις φόρμες με βάση τα γεωμετρικά σχήματα. Έτσι, συχνά καταλήγει σε επίπεδες συνθέσεις και γραμμικές σχηματοποιήσεις. Το χρώμα χρησιμοποιείται με λιτότητα, ωστόσο διαθέτει εξπρεσιονιστική λειτουργία, ιδιαίτερα εκεί που η γειτνίαση των χρωμάτων δημιουργεί συγκρούσεις.

Στα γλυπτά του, που είναι ισάξια των ζωγραφικών του έργων, μεταφέρει τα ζωγραφικά του μοτίβα με τεχνοτροπία που συνδυάζει την αφαίρεση, τον κυβισμό, τον εξπρεσιονισμό καθώς και σουρεαλιστικές προεκτάσεις. Οι ανάγλυφες διακοσμήσεις του, που χαρακτηρίζονται από αρχαϊκό στυλιζάρισμα και γεωμετρική απόδοση, συνδιαλέγονται επιτυχημένα με το στερεομετρικό χαρακτήρα τής εκάστοτε αρχιτεκτονικής, με βάση τη ρυθμολογία της επιφάνειας. Παρουσιάζονται σε γεωμετρίζουσες διαδοχικές συνθέσεις, άλλοτε ημιπαραστατικές, άλλοτε ανεικονικές. Σε κάθε είδους καλλιτεχνική του έκφραση υπάρχει τεκτονική καθαρότητα με ευδιάκριτους συνθετικούς άξονες.

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις («Ζαχαρίου», 1955 «Ζυγός», 1958- «Νέες Μορφές», 1964,1972 «Αίθουσα Τέχνης Αθηνών», 1977,1980,1983,1989 «Ώρα», 1979′ «Τέχνη», Θεσσαλονίκη, 1979 «Υάκινθος», 1984,1995′ Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα, Λάρισα, 1984 «Αίθουσα Τέχνης Ηρακλείου», 1985′ Πολιτιστικό Κέντρο του Anneoy, Γαλλία, 1986′ Πολιτιστικό Κέντρο Νίκαιας, 1989 -αναδρομική ζωγραφικής-γλυπτικής- «Anny Balta», Θεσσαλονίκη, 1992′ «Μάτι», Κατερίνη, 1993 «Αργώ», Λευκωσία, 1994 Μέγαρο Γκύζη, Φηρά, Σαντορίνη, 1994 «Ελληνογερμανική Αγωγή», 1996′ «Αργώ», 1997) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές (Πανελλήνιες 1952, 1957, 1960, 1963, 1965, 1967, 1969, 1971, 1973, 1975,1987″ YoungArtistsoftheNearEast, ΗΠΑ, 1956′ Μπιενάλε Παρισιού, 1959 Salon de I’Art Libre, Παρίσι, 1959 -Β’ βραΒείο-, 1960-1965- Μπιενάλε Σάο Πάουλο, 1965- «Qantas», Λονδίνο, 1966′ Μπιενάλε Αλεξάνδρειας, 1967′ «Waldorf Astoria», Ν. Υόρκη, 1969 Expo 70, Οζάκα, 1970 «Αργώ», Λευκωσία, 1970, 1974 «Upper Grosvenor», Λονδίνο, 1971 Salon Comparaisons, Παρίσι, 1982′ Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Βιέννη, 1983- «Μορφή», Λεμεσός, 1988- «Αέναον», 1996 «Αστρολάβος», Πειραιάς, 1999 κ.α.).

Έργα του βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στην Πινακοθήκη ΑΒέρωφ, στην Π.Δ. Ιωαννίνων, στη Συλλ. ΜΙΕΤ, στο Δημαρχείο Κέρκυρας, στην Εθνική Τράπεζα, στην Τράπεζα της Ελλάδος, στην Κτηματική Τράπεζα, στην Τράπεζα Εργασίας, στην Τράπεζα Πίστεως, στην Banque de France, στη Midland Bank, στην Barclays Bank, στην Air France, στα Ελληνικά Ταμιευτήρια, στο Υπουργείο Εξωτερικών, στην Ελληνική Πρεσβεία, Ουάσιγκτον κ.α.

Πολλά έργα του μεγάλων διαστάσεων βρίσκονται σε δημόσιους χώρους στο νομό Αττικής (1959, τοιχογραφίες στην είσοδο του μεγάρου Λ. Αμαλίας 2-4: α) ΘησέαςκαιΑριάδνη, β) ΝαυμαχίατηςΠύλου- 1965, εσωτερικός τοίχος Εθνικής Τράπεζας, πλατεία Συντάγματος: Χρόνος, γλυπτική σε ορείχαλκο χαμηλό ανάγλυφο με κολλήσεις και χαράξεις, 80 τ.μ: 1966, εξωτερικός τοίχος Τράπεζας της Ελλάδος, Ιωάννινα: Πύρρος, χαμηλό ανάγλυφο μάρμαρο- 1972, είσοδος κτιρίου Λεμού, Ηρώδου Αττικού 1: Ίκαρος, γλυπτική, ορείχαλκος, 2 μ. ύψος 1974, εξωτερικός τοίχος της νέας πτέρυγας του Γαλλικού Ινστιτούτου: Αναπνοήτηςπέτρας, ανάγλυφο σε πέτρα και οπλισμένο σκυρόδεμα, περ. 36 μ. μήκος 1976, εσωτερικός τοίχος υποδοχής ξενοδοχείου «Αστήρ» Βουλιαγμένης: Μυθιστόρημα, γλυπτική σε ξύλο και ορειχάλκινο φόντο, περ. 16 μ. μήκος-1981, είσοδος Μουσείου Βορρέ: Ηλιακόρολόι, ορείχαλκος, περ. 2,50 μ. ύψος κ.α. Ήταν μέλος του ΕΕΤΕ.