ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ

Ζωγράφος, Αθήνα, 1939 – Αθήνα, 1994

Έκανε ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι (1956-1960) και στο Βερολίνο, ως υπότροφος της Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (DAAD) (1968-1970). Ανένταχτος τόσο στη ζωή όσο και στο έργο του, υπήρξε από τους Έλληνες δημιουργούς που έκανε εκτός από την τέχνη του και την ίδια τη ζωή του τέχνη. Ενορχηστρώνοντας αρχικά μέσα από λαβυρινθοειδείς στροβίλους την εικαστική του γραφή σε μαυρόασπρες συνθέσεις, εκφράστηκε από το 1966 και μετά με ορισμένες σταθερές, παραστατικές αναφορές, όπως η βαλίτσα, το Βέλος, το πουλί, το καράβι, η καρδιά, το αεροπλάνο, το ανθρωπάκι, η φλόγα, δοσμένες με έντονες χρωματικές αντιθέσεις (πλακάτ).

Ακολούθησαν οι κατασκευές σε ξύλο (με συχνή προέλευση σκαριά εγκαταλελειμμένων πλεούμενων, ξύλα ξεβρασμένα στην παραλία κ.ά.) με τη συμπερίληψη καθρεφτών, «κιτς» αντικειμένων και κολλάζ (τσιγάρα «Μάρλμπορο» κ.ά.). Παράλληλα δούλεψε την ενότητα Τοτσίρκο(1985-1986). Έδωσε έργα που κινούνται στο χώρο της ποπ αρτ, ενσωματώνοντας στοιχεία από τις γραφικές τέχνες, τα κόμικς και τη ναΐφ ζωγραφική. Αργότερα, όταν στράφηκε στο χώρο των κατασκευών, αφομοίωσε δημιουργικά τύπους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, της arte povera, του νεοντανταϊσμού και της εννοιολογικής τέχνης. Τα ευτελή υλικά κι αντικείμενα λειτουργούν και υποδεικνύονται ως συμπυκνωτές μιας διαστρωματωμένης προσωπικής μνήμης. Αποσπασμένα αυτούσια από την πραγματικότητα τους, πρόδηλα φορείς της εντοπιότητας και της φθοράς, συναρμολογούνται κι ανακατεργάζονται στο χώρο της τέχνης, συναιρούμενα ως ψηφία ενός καινούργιου αλφάβητου σε συνειρμούς και παραφράσεις μιας γραφής υποκειμενικής κι ενός λόγου ειρωνικού, κριτικού κι ανορθολογικού.

Στο έργο του επανέρχεται συνεχώς, και μέσα απ’ τις ποικίλες κι ανορθόδοξες τεχνικές που χρησιμοποιεί, ένας ρυθμός που υποστασιοποιείται εικαστικά, άλλοτε με τα χοντρά περιγράμματα της φόρμας που οργανώνουν τεκτονικά τη σύνθεση και σταθεροποιούν την ιδιαίτερη χρωματική τονικότητα, άλλοτε με επάλληλες μικρές πινελιές που φτάνουν στα όρια του πουαντιγισμού κι άλλοτε, πάλι, με απροσδόκητες γειτνιάσεις παράταιρων υλικών που επιθέτει στη ζωγραφική του επιφάνεια. Πίσω από την παιγνιώδη διάθεση που επιδεικνύει στα έργα του, βίωσε την τέχνη ως ταύτιση με την καθημερινότητα και προσπάθησε να καταθέσει ένα στοχασμό για τον κόσμο και την ύπαρξη, μέσα από μορφές κι έννοιες που να ξεπερνούν την κρυπτικότητα του υποκειμενισμού του και ν’ αρθρώνονται σε εικαστική γλώσσα.

Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές εκθέσεις (Γαλλικό Ινστιτούτο, 1965 «Hammer», Βερολίνο, 1967 Ινστιτούτο Γκαίτε, 1968 «Mikro», Βερολίνο, 1968 «Junge Generation», Αμβούργο, 1969 «Ubu», Καρλσρούη, 1970 «bias Gallery», Γενεύη, 1971 «Ζουμπουλάκη» 1971 «bias Gallery», Μιλάνο, 1973 «II Fauno Due», Τορίνο, 1973 «Tanit», Μόναχο, 1974, 1982 «Bemier», 1977,1981,1983 «Skulima», Βερολίνο, 1978 «Artio», 1984,1985,1986 Γκαλερί «7», 1990 Γκαλερί «3», 1991 «Κρεωνίδης», 1992 «Ιλεάνα Τούντα», 1993). Πήρε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις (Διεθνής Έκθεση Αντικειμενικής Ποίησης και Ζωγραφικής, Κοπεγχάγη, 1965 Σκηνή : Βερολίνο, Στουτγκάρδη, 1972 30 Διε8νείς Καλλιτέχνες στο Βερολίνο, Βόννη, 1973 Από τον Schlemmer στον Μ. Ernst, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ΑννόΒερο, 1979 12 Έλληνες Καλλιτέχνες, περιοδεύουσα έκθεση στη Γαλλία, σε συνεργασία με την AICA, 1968 Ευρωπάλια, Βρυξέλλες, 1982 Η Αθήνα στο Βερολίνο, Ινστιτούτο Γκαίτε, Πινακοθήκη Πιερίδη, Γερμανική Ακαδημία, 1987 κ.α.).

Έργα του υπάρχουν στην ΕΠΜΑΣ, στην Π.Δ  Ρόδου κ.α.